Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom I.djvu/292

292

skno mi za Matką Najświętszą, żeby Jéj się pokłonić. Puśćcie mnie proszę — całą noc, cały dzień w fossie siedziałam wśród huku i łoskotu, teraz mi się chce pomodlić, a za to wam zapłacę kulami, i o szwedach cóś powiem; niebawem pójdę nazad, bo mi trzeba pilnować swojéj baszty, tać to i ja teraz żołnierz.
 Powoli, rozpatrzywszy się, że sama jedna była, brat Paweł z uśmiechem otworzył staruszce i zaraz pilno za nią zaryglował. Kostucha pokłoniła mu się i wedle zwyczaju koniec jego szkaplerza ucałowała, okręciła się szybko i żywo rzuciwszy kule pod nogi, poszła do kościoła.
 Wkrótce wysunęła się z niego.
 Z okiem zaiskrzoném a łzawém, pod murami się ciągnąc, zdawała czegoś szukać i poglądać; w tém Krzysztoporski, który na swojéj kortynie wartował, groźno ją zastanowił.
 — Kto ty taka i dokąd idziesz?
 Na dźwięk tego głosu, — ponury i gniewny, cofnęła się stara i zadrżała.
 — Czego się podkradasz i taisz? rzekł dowódzca.
 — Idę pod murem, bo się opierać muszę — zasłaniając twarz, odparła starucha.