Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom I.djvu/297

297

nę Janasza Węgrzyna, który ją powitał przekleństwem.
 — A babo szalona, — zawołał, — to ty latasz po nocy gdyby wiedźma jaka, stój no, poczekaj, mam ci cóś powiedzieć, o cóś się zapylać, stój!
 Dumna jak królowa, odwróciła się do niego starucha cisnąc ciągle swój chléba kawałek do wyschłéj piersi i zdawała inną kobietą, tak ją ten skarb czynił poważną i szczęśliwą.
 — Czego to chcesz? zapytała.
 — Czego! a wiesz ty nieszczęśliwa, że od téj pory jakeś mi powiedziała, że mnie kula nie minie, spać ani jeść nie mogę; licho ci nadało tę głupią przepowiednię; powiedz mi, wytłumacz zkąd ci to przyszło?
 — Albo-żem ci to mówiła? — spytała zdziwiona.
 — Jakże nie! jeszcze przeczysz?
 — Nieprzeczę, ale nic nie pamiętam.
 — Skądże ci się to wzięło?
 — Ja niewiem.
 — Więc to czcze tylko słowo?
 — Czcze! a jestże czcze słowo aa świecie? spytała z uśmiechem. Jedno mówi serce, drugie mówi głowa, inne jakiś głos wewnętrzny...