Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom I.djvu/305

305

szych swych obrońców; nie należyż całych sił zachować na obwarowanie fortecy?
 — Zle bo jegomość rachujesz! — rzekł ujmując się za myśl swoją Czarniecki, — zuchwalstwo jest jedynym naszym orężem i ocaleniem; zuchwalstwem tylko zrobić cóś możemy. Co czyniemy, niepodobném jest do wiary, więc w to bić, nie rachować na zimno — potrzeba szaleć.
 Okrzyk pochwały, który się i samemu panu Moszyńskiemu wyrwał, powitał gorące przemówienie Czarnieckiego.
 — A kto ze mną, w Imie Matki Bożéj ? — spytał dowódzca.
 — Ja piérwszy! podchwycił Zamojski.
 — Nie kochany Mieczniku, wstrzymał go przeor, dwóch wodzów na los oddać nie mogę, wy musicie zostać ze mną.
 Jakto! ja miałbym zostać?
 — Tak być musi! rzekł przeor.
 — Rozkaz?
 — Wyraźny rozkaz.
 — Ha! to go muszę słuchać z rezygnacją, — westchnął Miecznik, — ale powiem wam, że mi nigdy drożéj posłuszeństwo nie kosztowało.
 Czarnieckiemu w oczach błysło i pobiegł.
 Zaledwie wezwanie jego rozeszło się po lu-