Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom I.djvu/307

307

że go któś zlekka trącił w ramię; odwrócił się, była to stara żebraczka.
 Powitała go uśmiechem i ukłonem do ziemi.
 — Czego chcesz moja kochana, — rzekł podkasując połę kontusza i myśląc dobywać sakiewki.
 — Nie jałmużny, — odpowiedziała po cichu, — nie — nie — Wszak nocą macie iść na oboz szwedzki.
 — Co! już i żebracy o tém wiedzą?
 Stara się zaśmiała.
 — Alboż to ja nie służka Matki Boskiéj żeby zemną robić tajemnice? Otoż posłuchajcie mnie: jak skoro do fossy zejdziecie fórtą, zcicha trzy razy klasnijcie w dłonie, ja się do was przystawię.
 — A ty nam poco?
 — Zobaczycie! czasem się i mały przydać może! Ja nocuję w fossie zewnątrz murów, w dzień przychodzę do miasteczka i z miasteczka kilka razy przez obozy. Poprowadzę was tak między Ś. Jakóbem a baterją, że żywa dusza nie postrzeże i wpadniecie z tyłu na plecy szwedowi śpiącemu, że się nie opamięta zkąd nań ten piorun zleciał!
 — A to śliczna wycieczka, któréj baba wodzem! zaśmiał się pan Piotr.