Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/104

104

dzę, opasywać ją jak najściśléj, krzykami, postrzałami uciemiężając mnichów, którzy się bronić nie mogli.
 Sam, co chwila niecierpliwszy i chmurniejszy, całą swą złość na Wejharda wywierał, zawsze jeszcze przypisując mu, wszystek wstyd i klęski swoje.
 — Gdyby nie ty panie hrabio, — mówił — byłbym swobodnie i wygodnie w Prusach się wylegał, gdzie i kraj lepszy i przynajmniéj cośbyśmy do téj pory zrobili, a tu stoim i sromotnie targamy się z mnichami, którym rady dać nie możemy.
 — Ale panie generale, jesteśmy u celu! — powtarzał Wejhard.
 — Gdzież ten cel? racz mi go wskazać.
 — Wszakże niemal wzięliśmy Częstochowę, już ultimis spirat.... za kilka godzin się podda. Wachler zaręcza, że i prochu nie mają i załoga ręce wyciąga; byle najmniéj jéj pomódz, to się zda.
 — Czemuż się nie zdaje?
 — Szturm przypuścić, — rzekł Wejhard.
 Rozśmiał się Miller.
 — Nie zrobiwszy wyłomu! nie zasypawszy fossy?