Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/125

125

 — Znikła! rzekł Kordecki... rzecz niepojęta.
 — Może zabita... cicho szepnął ślachcic.
 — Wszak od tego nieszczęsnego traktowania nie strzelają...
 — A któż wie, może się gdzie utopiła — rzekł Krzysztoporski, spadła z murów, zresztą tyle tu hałastry.
 Przeor uważał nań bacznie, ale ślachcic w niczém zwykłego swego pozoru nie zmienił; że obojętnie to przyjmował, nie było dziwna.
 — Panie Mikołaju, odezwał się po chwili namysłu przełożony, wiemy że Lassota i wy, byliście śmiertelnemi nieprzyjaciołmi...
 — Byliśmy? Jesteśmy! odparł, ale cóż z tego ojcze?
 — Wiecie, że was wszyscy o to zniknienie posądzą?
 — Czuję, że tak być musi.
 — Jesteścież spokojni na sumieniu? możecie przysiądz, że to nie wasza robota?
 — Aby człowieka o zbrodnią posądzić, trzeba czegoś więcéj niż nieprzyjaźni, potrzeba dowodów... a tu dowodów niema i być niemoże.
 — Jak-że to wiecie? — spytał chwytając przeor.
 — Bo mi to dziś nie w głowie, — rzekł Krzy-