Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/131

131

 — Jutro rano szubienica, krzyknął, — niechcieliście pokoju, zburzę to gniazdo papistów i bałwochwalców, a wam śmierć.
 Błeszyński i Małachowski już przygotowani do wyroku, ani się ulękli, ani nawet prosili i żaden nie rzekł słowa. Wejhard poglądał na nich z szyderską radością, Sadowski z politowaniem, inni nawet zajęci gracze popodnosili głowy, radzi zobaczyć, jakie wyrok śmierci uczyni na nich wrażenie.
 — Spisać dekret — rzekł Miller, postawić szubienicę, a jutro rano, niech ich powieszą.
 Czekał czy się nie odezwą, milczeli; on gniew w sobie warzył i buchać nim poczynał; kilku polaków przytomnych stali z boku, poglądając po sobie, ale dziwnie zmieniły się ich twarze, coś poszeptali i wyszli.
 — Gotujcie się na śmierć! — powtórzył generał.
 — Gotowiśmy i dziś za wiarę, kraj i króla naszego umierać; — odpowiedział Małachowski.
 W drzwiach namiotu usłyszeli jeszcze tę odpowiedź, odchodzący polacy.
 Miller skinął ręką.
 — Niech ich odprowadzą; wystawić szubienicę, a dekret posłać do klasztoru, może xiądz