Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/175

175

skłaniał. Któż winien że je barbarzyńskiem postępowaniem, zerwał Miller.
 — A kto go rozdrażnił? — spytał Kaliński.
 — Chyba pokora nasza! — odparł Kordecki.
 — Powiedzcie, umyślne podstępy...
 — Panie starosto, do kogo to stosujesz? zawrzał Zamojski znowu, podstępem tylko idą szwedzi i szwedzcy zwolennicy.
 — Niémam tu co mówić i robić, — wstając zawinął się starosta — róbcie jak wam lepiéj, lecz pomnijcie że Miller nieprzebaczy zwyciężonym, a zwyciężyć musi.
 To rzekłszy wyszedł, a gwar po nim i wrzawa wzbudzone słowy jego, powstały. Wszyscy bojaźliwsi naglili przeora, aby traktował: niemógł się im opierać, spójrzał na Zamojskiego w sposób znaczący i rzekł:
 — Będziemy traktowali, ale chcecież bym ratując was, wpuścił tu lutrów, kalwinów, i katolików co się, żyjąc z niemi, ich bluźnierstw pouczyli.
 — Niech Bóg uchowa od tego nieszczęścia.
 — Chcecież by święty nasz ołtarz zbezcześcili i splamili?
 Zamilkli razem.
 — I ja pragnę pokoju, zgody, układów, ale mogęż przystać na to, bym świętości nasze, jak