Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/177

177

żony nieco Kaliński: Przerażeni, przelękli, głodni, ledwie duch w nich: jeden Zamojski, że wié czém dla niego pachnie oddać się szwedowi, ze strachu gotów się bić, ale go tam ani chybi zwiążą i w ręce nam wydadzą, a sami będą prosić zmiłowania.
 — Myślicie tak?
 — Pewien jestem.
 — No, idźmyż pocieszyć Millera.
 I pojechali razem, a w ślad prawie za niemi przyszedł i list Kordeckiego; ledwie że Kaliński sprawił się ze swego poselstwa, już i kartę od przednich czat przeniesiono. Tryumfująco spójrzał na nią starosta, i wąsa zawinął, jakby mówił.
 — A co! nie grackom się spisał?
 W tém Miller rozwinąwszy list, spójrzawszy nań, namarszczył się i rzucił nim o stół.
 — To znowu żarty! znowu zwłoki!
 — Jak-to być może, po moich przekonaniach — perswazji, gdy tak zdawali się skonwinkowani....
 — Zawsze oni jedni! rzekł szwed, uparci a krnąbrni, jeszcze im jakieś widać świtają nadzieje, chyba niewidzą co koło nich?
 — Sto razy im to przecie mówiliśmy...
 — Niewierzą!