Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/187

187

 Stara powlokła się przysuwając do rozmowy, którą rozpocząć pragnęła.
 — Cóżto, że jw. pani dotąd nie widziałam, wszak to podobno tu od początku oblężenia?
 — A tak ci moja kochana, ale ja w kąciku sobie siedzę, i nie włóczę się między tę drobną ślachtę...
 — Sprawiedliwie pani powiada, tu takiéj różności nazbiérało się, siła wszelkiego narodu, a zaraz widać, że to jw. pani nie przystoi lada z kim się bratać.
 — A ty tutejsza, moja kochana?
 — O! mnie tu znają od lat trzydziestu, sługa matki Boskiéj, Kostucha, teraz zostałam chorążym w naszéj załodze i wojuję ze szwedami.
 Płazina się rozśmiała. — Jakto? hę! to i ty wojujesz?
 — Jak zwykle starszyzna! ja im kule daję, sama się schowam, a oni strzelają. Alboż to baba ma już w kącie siedzieć?... Orzeszki im noszę...
 — Jakie orzeszki?
 — Kule to się rozumie jw. pani.
 — Gdzież je bierzesz?
 — A, za twierdzą.
 — To ty wychodzisz?