Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/188

188

 — Wchodzę i wychodzę kiedy chcę, mnie wolno, i do miasteczka czasem idę, może jw. pani czego potrzeba?
 — Nie! nie! ja mam wszystkiego podostatkiem, pytałam się tak tylko, z ciekawości.
 — A jw. pani daleko ztąd mieszka?
 — O! kilkanaście mil.
 Tak gawędując szła stara aż pod izbę pani Płazinéj, ale tu jéj nie wpuszczono; poszła jéjmość po chléb sama i wyniosła go żebraczce.
 — Czyż to jw. pani i sługi nie masz, że mi sama nawet wynosisz? albożem ja tego warta — zakrzyknęła Konstancja.
 — To bo takie nieszczęście, — odparła ślachcianka, — że nas tu ledwie samych przytulili, gdzież było myśléć jeszcze o sługach; choć to ja do tego nie przywykłam z maleńka, żeby sobie służyć sama.
 — To zaraz widać! a możebym ja jw. pani czasem choć wody przyniosła, posłużyła, czy co?
 Pani Płazina zamyśliła się:
 — Już to prawda, dobrzeby to było, bo i ludzie mojego męża, wszyscy na murach cały czas.
 — Jeśli jw. pani pozwoli, jeśli jest dzbanek...