Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/192

192

 — Szkoda jéj! — rzekła, — szkoda!
 Stefan się zarumienił, zmięszał.
 Nie trap się kochanku, — przerwała staruszka, — a cóż to za dziw, że ty jéj żałujesz, kiedy ja także obca, com ją ledwie znała, a płaczę.
 Młodzieniec milczał.
 — Czegoż chcecie? — spytał wreszcie.
 — Jak wam imię? — przerwała żebraczka.
 — Stefan.
 — Dobre i poczciwe imię, był król tego imienia, bardzo tęgi człowiek. Wiecie co panie Stefanie, ona za mury nie wyszła, to pewno, ani ją tu zabito. Byłby ślad świętokradztwa...
 — Gdzież być może?
 — Otóż to Bóg wié jeden, Krzysztoporski drugi, i któś może trzeci...
 — On? mówicie.
 On, on, — odparła stara, — już ja śledzę i dochodzę, ale sama nie dam rady, ot wiécie co? pomożcie mi... Patrzajcie pilno we dnie na Krzysztoporskiego i na... ślachciankę tu jedną.... na Płazinę. Płazów okna z waszego piętra, przez dachy stajen widać. Nie widzieliście kto tam do nich chodzi?