Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/193

193

 — Do Płazów? — nie mam ja tam czasu patrzéć.
 — A Krzysztoporskiego u nich nie widzieliście kiedy?
 — Był zdaje się parę razy.
 — Z samym czy z samą?
 — Raz z nim, drugi raz, przypominam sobie, cóś z Płaziną szeptali...
 — A kiedyż to było, przed zniknieniem?
 — O! tego już nie pamiętam!
 — Oj! żebyżeście choć teraz popatrzyć chcieli, a powiedzieli mi, czy z sobą konszachtów jakich nie mają.
 — Chętnie, moja poczciwa starucho! ale my podobno nic nie zrobiemy.
 I sięgnął do worka skwapliwie.
 — Dajcie mi pokój paniczyku ze swoją jałmużną, najlepsza jałmużna to dobre słowo... Spójrzcie czasem i pomyślcie o biédaczce Handzi, to mi stanie za złoto. A jeśli co odkryjecie, jak wam się myśl jaka przez głowę przewinie, nie róbcie hałasu, ino mi ją powiedzcie.
 To powiedziawszy, odeszła zostawując go zdumionym tą troskliwością: po chwili odszedł do matki, ona do xiędza Lassoty się zbliżyła,
 — Mój xiężuniu, a co? — odezwała się, — niéma śladu?