Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/194

194

 — Jakiego?
 — A! o téj biédaczce.
 — Niéma! a niéma! — odpowiedział xiądz — głowę łamiemy, a tu stary kona i niéma go nawet popilnować komu z miłosierdzia. Bardzo, bardzo brak nam tego aniołka.
 — A! a komużby go brak nie było! — zawołała stara — ja cudza, a płaczę, a chodzę jak oszalała.
 Xiądz Lassota z litością się uśmiéchnął, pomyślawszy. — Dawnoś ty już taka, moje serce!
 — Powiedzcie mi jeszcze, księżuniu, — rzekła ciszéj, wstrzymując go za habit, — gdzie stoją ślachta Płazowie?
 — Gdzie? a to ci na co?
 — Niech, tak sobie, ale gdzie?
 — Stoją na dole za stajniami, gdzie dawniéj była stolarnia i skład przed oblężeniem.
 — A wiele tam izb?
 — Do czegoż ci to wiedziéć.
 — Zachcieliście, zwyczajnie świta we łbie! ale nie bójcie się, mówcie, wszystko to na dobre wyjść może.
 — Cóż mają Płazowie do naszéj Handzi?
 — Ot, nie pytajcie, a mówcie lepiéj, ile tam izb i jakie?
 Xiądz Lassota ruszył ramionami.