Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/206

206

dawnobym mógł ich zniszczyć z kretesem, a żal mi. Powiesz im waszmość żeby nieszaleli, że cała Polska nasza, że się poddać muszą.
 — Ale panie generale, cóż ja tam poradzę.
 — Poradzisz waćpan, poradzisz, poświadczysz co się dzieje, nakłonisz ich, waćpanu lepiéj uwierzą.
 Pan Sladkowski dziwnie jakoś brwiami ruszywszy, wąsa pokręcił.
 — Wszak w Prusiech wszystko dobrze? wszak szwedzi wszędzie górą.
 — A jakże! panie generale, a jakże! tak jest! powtórzył Sladowski.
 — No! powiesz im to wszystko... powiesz i przemówisz z dobrą radą, żeby się poddali.
 — Prawdę powiedziawszy, jestem nawet dawno znajomy xiędzu Kordeckiemu...
 — Tém lepiéj, więcéj da wiary waszmości.
 — Hola! klasnął Miller w ręce; teraz muszę waszmości przyjąć, i kazać ci dać kwaterę w Częstochowie.
 Zaprzątnięto się tedy przyjęciem pana Sladkowskiego; ale gdy go poczęli badać o swoich, o fortunę oręża szwedzkiego, oto i owo; prawił im banialuki i androny, plątał się, bałamucił i nadewszystko zaklinał że był wiernym bar-