Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/220

220

 — Ja? — rzekł śmiejąc się pan Jacek — co to i pytać! to nie piérwszyzna!
 — Kochasz waść Matkę Boską?
 — JW. panie, a któżby Jéj nie kochał? zdaje się ja nie żaden zdrajca, szwedzi mi ot tu siedli! (pokazał na gardło), na rożniebym ich piekł.
 — A może kto słyszy?
 — Nikogusieńko niéma.
 — Pójdż-no jednak obejrzyj. Każ mi konie kulbaczyć, na wsiadaniu się rozmówiémy.
 P. Jacek którego już piekło, pobiegł, powrócił chyżo z błyszczącém okiem, a uczuwszy potrzebę upewnienia pana Sladkowskiego, który się zdawał powątpiewać o nim, szepnął mu:
 — Od czasu jak się poczęło oblężenie, sześć razy już byłem w klasztorze z nowinami.
 — Jak?
 — Przebiéram się za szweda.
 — Z waści szwed niepoczesny.
 — Jest ich różnego gatunku.
 — A zkądże odzienie?
 — Mam tu opoja w domu, to go zetnę miodem, że leży gdyby kłoda, a sam wdziawszy jego hajdawery i zbroję, choć mi w nich jak krowie w chomącie, idę pod mur...