Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/229

229

z poczciwémi ludźmi pogadam, a może, — dodał, — żałować tego nie będziecie.
 I jakąś taką miał poczciwą twarz, że brat Paweł, choć się z sobą borukał, niewiedząc co począć, nie chciał go do fórty odegnać. — Ale cóż przeor na to powié? — rzekł zcicha.
 Puśćcie go, to nasz! poczciwy człowiek! — zawołało kilku — ot, zachciało mu się widziéć waszą twierdzę, bo mu serce gra, że się w niéj tak dobrze bronicie; nie odpychajcie go, albo to zapomnieliście, że tatarzy najlepsi sprzymierzeńcy nasi?
 — A to prawda! — rzekł brat Paweł, — ale jednakże wypadałoby spytać przeora.
 — Na moje słowo, — odezwał się Komorowski, — puśćcie go, niech i on zobaczy nasze nabożeństwo.
 I przekonany, a raczéj zmiękczony brat Paweł, drzwi mu otworzył.
 Wnet po klasztorze gruchnęło od ucha do ucha:
 — Tatar przyszedł, tatar!
 Po nabożeństwie, wszyscy cisnąć się zaczęli ku niemu, aby go zobaczyć, i Kordecki z ciekawości zbliżył się.
 Pan Azulewicz (był to sobie bardzo a bar-