Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/230

230

dzo poczciwy litwinisko), chodził po blankach w czasie nabożeństwa; gdzie drudzy czapkę zdejmowali i on ją uchylił, zresztą rozpatrywał się, a nikt mu patrzéć nie bronił, oglądał się i dziwował.
 Trochę zniespokojony tym oglądem Kordecki, podszedł ku niemu z innémi.
 — Panie Azulewicz, — rzekł, — chodźcie do nas, przekąsić co Bóg dał.
 — Dziękuję xiędzu przeorowi.
 — Znajdziemy cóś i dla was.
 — Już ja jadłem z rana; najlepiéj nakarmiliście mnie ufnością z jaką tu wpuszczony zostałem, dziękuje wam za nią szczérém sercem. Jużciż to i tatarzy litewscy jednéj matki dzieci z wami; nie myślcie byśmy bardzo szweda kochali. Chciałem i ja widziéć cuda wasze, nasze Mułły nie potrafiliby nic podobnego. Dziw! dziw! takiéj obronić się potędze.
 — Nie naszą to siłą, — odparł Kordecki, — jest któś wyższy i większy co nas wspomaga.
 Tatar głowę skłonił i rzekł z uniesieniem:
 — Niéma Boga ino Bóg...
 Resztę formuły zjadł przez grzeczność i w duchu jéj tylko dokończył.
 — Brońcie się, — dodał, — a obronicie!