Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/279

279

 — Pójdziesz ty precz? — spytał ze złością.
 — Precz! wszakżem to ukochana twoja — rozśmiała się stara — ulubiona Kostusia... spójrzyj i poznaj, to ja... któréj rozplatałeś i splatałeś kosy, całowałeś usta i oczy... o! to ja!
 — Nie... nie — rozśmiał się gorączkowo starzec — nie, pamiętam tamtą.... Gdybyś nią była, jeszczebyś bałamuciła do ostatniego ciura szwedzkiego i zawracała głowy głupcom, coby ci wierzyli.
 — A ktoż mnie piérwszy zalotności nauczył?
 Przerwała się rozmowa.
 — Idź sobie! daj mi pokój! — wołał pan Mikołaj.
 — Jak ty drugim, tak ja tobie — żona twoja zostanę z tobą. —
 Rozjadł się Krzysztoporski.
 — Idź opętana do djabła!
 — Nie bluźń i nie warcz, panie Mikołaju, jeśli ja to i ty, oboje razem, oboje... oddaj Hannę... oddaj Hannę, ty wiesz żem uparta, nie odejdę.
 — Jam jéj nie widział, ja nie wiem!
 — Kłamiesz! ty i Płazina wiecie o tém.
 — Na te słowa chory i drżący ślachcic siły odzyskał i za muszkiet pochwycił, widocznie prze-