Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/295

295

czy to już Pana Boga niéma nad nami i Matki Boskiéj w Częstochowie — Cóż nowego im grozi?
 — Co grozi? juściż to jawna i oczewista, że twierdza zostanie zdobyta i zniszczona.
 — Kto to panu zaręczył?
 — Ale dość policzyć xięże przeorze, co naszych, a co szwedów.
 — Licz sobie kiedy chcesz, waszmość się boisz, a my się nie bojemy; tobie straszni, a nam nie.
 Pan Jaroszewski osłupiał.
 — Zresztą, — rzekł, — jak sobie xiądz przeor chce, ale ja siebie patrzę, i o żonę proszę.
 — A ja o siostry.
 — Zawołać braciszka Pawła! — rzekł przeor chłodno. — Wszyscy milczeli czekając co z tego będzie; przybyli sądzili, że im kobiety puszczą, aż i brat krawiec przybiegł ze szkaplerzem na ręku i spójrzał ognisto na wszystkich, ze łzami prawie na przeora, przed którym się nachylił skwapliwie.
 — Wiesz bracie, jakie jest rozkazanie u wrót? — spytał go Kordecki.
 — Wiem ojcze przeorze: wpuszczać pojedyńczo kto zażąda, a nie wypuszczać, chyba za wyraźnem zezwoleniem waszém.