Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/322

322

pracował, Kaliński klasztor opuścił, a odpowiedź którą przyniósł Millerowi zdziwiła go i zasmuciła. Nic na nią nie rzekł.
 — Do jutra! — szepnął tylko.
 Sam pozostawszy chodził jak zbłąkany; wszystko to co zniósł pod Częstochową — snem — urojeniem, marą mu się wydawało; całe to oblężenie, zapasy z garścią bohaterów, usiłowanie marne, bój, traktowanie, miały w sobie tyle cudowności, że nawet zimny umysł jego ją uczuł.
 — Czary! — powtarzał chodząc, tak! to chyba czary! to siła niepojęta! tu oszaleć przyjdzie.
 Zawołał Cekwarta.
 — Są ludzie z Olkusza?
 — Są generale.
 — Dzień i noc robić minę od północy, gdzie wskazano — koło ludzi straż postawić.
 — Skała twarda, idzie powoli.
 Miller ręką machnął: Jeśli ludzi mało — dać ich więcéj, posłać konnicę — niech spędzą.
 — W minie wiele ich razem pracować nie może.
 — Rozpocząć razem dwie, trzy, cztéry, od wschodu północy, na przeciw baszty — na węgle, z północy pod kortynę... I tak Cekwarta odprawił.