Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/356

356

idźcie i powiedźcie mu, by za siebie okup ofiarował, ja pieniądze dostarczę. Ale żywo stara, by go czasem na prędce nie obwiesili.
 — Duchem się sprawię! duchem ojcze, zobaczycie... rzekła i ruszyła się.
 — Do rozmowy użyjesz którego z kwarciannych, dodał xiądz Kordecki.
 — Poco? — spytała stara.
 — A jakże się z niemi rozmówisz?
 — Toć tam między niemi niemców siła, a ja po niemiecku szwargoczę...
 Zdziwili się xięża téj niespodzianéj umiejętności, ale już poseł był daleko.
 Na tę podroż musiała Konstancja przybrać swoją dawną wesołość obłąkania — uśmiech i żarty; szła kłaniając się żołnierzom w prawo i w lewo; ci niewiedząc co znaczy to zjawisko, zważywszy jéj łachmany i szał, puszczali daléj bez przeszkody.
 Tak minąwszy trupy leżące, znów w koło twierdzy, potém świeże usypy ziemi i pogasłe ogniska, namioty i wozy, dopchała się z wielką biédą w stronę, w któréj się spodziewała znaleźć pana Jacka.
 Jakieś przeczucie wiodło ją do miejsca, gdzie biédny mieszczanin jeszcze po szwedzku ubrany,