Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/359

359

okupię, pozwólcie mi, dam co mam, a okupię się.
 Szwedzi jak to byli ludzie łakomi, zastanowili się, nikt tego nie przewidział: posłali do generała, a w chwilę nadbiegł goniec, żeby go prowadzić przed Millera.
 Dowódzca czekał na niego przed namiotem a wbita przed nim latarnia na słupie oświecała tę scenę nocną; Brzuchański szedł ze stryczkiem na szyi, to struchlały ze strachu, to chwilami śmiały aż do zuchwalstwa. Było to w jego charakterze, że miał momenta odwagi nadzwyczajnéj i bojaźni dziecinnéj, taka to była natura... w ostatniéj godzinie okazał się jakim był zawsze.
 — Co ty za jeden? — spytał groźnie Miller.
 — Mieszczanin, malarz biédny, — odpowiedział trzęsąc się.
 — Zdrajca! — zawołał generał.
 — Nie, generale, — odparł śmiało, — służyłem paulinom, bom im służyć powinien.
 — Winieneś był służyć swemu królowi — nie im...
 — Albo to mój król? — spytał Jacek.
 Miller z pięścią się porwał, i „wieszać” — zawołał.