Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/387

387

 — Ja z panem generałem, póki rozkażesz...
 — Bardzo dziękuję, ale mi to nie wielką będzie pomocą, — rzekł Miller niechętnie — zresztą zobaczemy co zrobim, a o rozkazach królewskich milczeć proszę.
 Wszyscy się rozeszli, prócz Wejharda, którego rad się był najwięcéj zbyć Miller, bo go nie cierpiał, ale ten uparcie siedział.
 — Panie generale, choćbyście znowu gniewać się mieli,— rzekł, jeszcze słowo tylko —
 — Czyż już tych słów nie dosyć! — zawołał szwed, — one to podobno przyprawiły mnie o straty, o wstyd, wymówki...
 — A nuż się wszystko da poprawić?
 — O tém wątpię.
 — Pieniędzmi! — szepnął czech z uśmiechem.
 — Hrabia myślisz że i wstyd da się zapłacić?
 — Zapewne że nie, ale cóż za wstyd, żeśmy byli powolni do zbytku, łagodni, ufni z mataczami i kręcielami...
 — Zkądże przyjdą pieniądze?
 — A! naturalnie z klasztoru!
 Miller się rozśmiał szydersko — Jakim sposobem? nudzisz mnie hrabio, mów co masz mówić.
 — Wszak nié wiedzą o rozkazach, dzisiej-