Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/395

395

 — Ot twoja kolęda! — rzekł, — sługo matki Boskiéj.
 — A i ja nie bez kolędy też przyszłam, — odpowiedziała z uśmiéchem.
 — No, a cóżeś nam przyniosła?
 — Pożegnanie od Millera.
 — Jakto? gdzie? czy list?
 — Nie list, ukłony tylko.
 — Cóż to prawisz? co ci polecił? mów, — trochę niespokojnie począł dopytywać xiądz Stradomski.
 — On mi nic nie polecił, ale... szwedzi się już do wozów garną, zabiérają i odchodzą. Kaznodzieja skoczył do przeora.
 — Ojcze przeorze! Deo gratias! szwedzi odstępują, szwedzi odchodzą!
 Ledwie ta wieść gruchnęła, rzekłbyś że się izba zawali, taki się tam rozległ wielki okrzyk radości.
 — Kto to powiedział? to być nie może! — wołali w zamieszaniu wszyscy.
 — Szwedzi ustępują! — powtarzali bojaźliwsi z obłąkaną radością. I wszyscy poczęli się cisnąć do staruszki.
 Kordecki zlekka przesunąwszy się przez natłok, stanął przed nią.