Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/53

53

 — No, to ją tam porzucić było, pókiś się nie ożenił!
 — A tak! porzucić! gdybyż to można! dałby człek życia kawał żeby się odczepić! Ale cię wiązała jak łańcuchem, i płakał człowiek i wstydał się i powracał. Dziś już lat temu wiele dziesiątków ubiegło, wspomnę a jeszcze goreję, i gniew a zazdrość mnie pali.
 — Przeżegnajcie się krzyżem świętym, — rzekł ojciec Mielecki, to wyraźnie opętanie.
 — Dobrzeście powiedzieli, było to w istocie opętanie: człek się nieposiadał, moc jakaś władła nim i pętała go.
 — Byłoż się modlić i odżegnać.
 — Bóg i modlitwie odmawiał skutku, o! i tegom w nieszczęściu probował.
 — Trzeba było nieustawać, a modlić się.
 — Kochałem ją dziewką, kochałem zamężną.
 — A toż zbrodnia! — zawołał ojciec Ignacy.
 — Wiem o tém ojcze, ale to było opętanie: człek się samego nieznał, odebrałem ją mężowi wreście, wyrobiłem rozwod i wziąłem za żonę.
 Mnich się przeżegnał, patrząc z pod kaptura na Krzysztoporskiego okiem bojaźliwego zdziwienia.
 — Ale — dodał pan Mikołaj, — szatan co mnie