Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Król w Nieświeżu.djvu/105

prędko Monisia — ja mam niezmiernie ważną wiadomość, którą chciałam przynieść księciu.
 — No! no! cóż się stało? Zdradził cię który z paniczów? hę? — rozśmiał się wojewoda.
 — Ach! mości książe! nie o mnie to chodzi — mówiła ośmielona dziewczyna. — Tu się takiego coś gotuje, że nie będzie pewnie miłem księciu.
 — E! cóż? co? — szepnął pochylając się wojewoda — co?
 — Ja nie wiem, czy wiadomo jest księciu, że tu na dworze przy stajniach jest oficyalista, pisarz, który się zowie Poniatowski.
 Zmarszczył się mocno książe i palce do czoła przyłożył.
 — Czekaj! panie-kochanku! ale — tak! wistocie! przypominam sobie. Do stu tysięcy kaczek. Poniatowski! tak jest!
 — Otóż on też się gotuje korzystać ze sposobności i do króla z prośbą przystąpić. Oficyalista księcia.
 Wojewoda nie dał jej mówić, porwał się na nogi, schwycił za ramię dziewczynę:
 — Milczeć! słyszysz! milczeć!
 — Ale ja właśnie dlatego tu przyszłam, aby ostrzec księcia wojewodę.
 Zadumany ponuro stał Radziwiłł.