Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Król w Nieświeżu.djvu/123

szą, niż kiedykolwiek. Stali we dwoje o mroku, a drżący Filip trzymał jej rękę, ściskał ją i przytulał do serca. Rozmowa cicha, przerywana, coraz się czulszą stawała.
 — Słuchaj, — rzekła wkońcu panna — jutro rano wszyscy jadą na spotkanie króla do Malewa, w zamku będzie pusto... przyjdź do mnie na śniadanie.
 Filip się zmieszał, uląkł się jakoś.
 — Ale... — wyjąknął.
 — Niema «ale»; jeżeli mnie kochasz, to przyjdziesz. Słowo.
 Rusin dał słowo.
 — Pamiętajże! bo inaczej między nami wszystko zerwane. Przychodź rano, bodaj o ósmej... wiesz mój pokoik?... wprost, nie pytając, do mnie. Kawa z kożuszkiem będzie na stole, a i kieliszek wina się znajdzie.
 Potrzykroć musiał zapewnienie powtórzyć Filipek.
 Wistocie chwila do odwiedzin niepostrzeżonemu była doskonale obrana. Wojsko, konie, kolebki, sam książe i cały dwór jego daleko wcześniej już za Nieśwież wyciągnęli, gdzie się ustawiano, porządkowano, a książe wszystkich musztrował.
 Poniatowski, w nowy kontusz się ubrawszy,