Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Król w Nieświeżu.djvu/158

 — Lepszego pewnie nie ma nade mnie — odparł Szerejko.
 — Mogę więc waćpanu to zwierzyć, że księciu doniesiono coś na pana pisarza — poczęła cicho Monika. — Waćpan jako przyjaciel znasz jego nazwisko. Hm! hm! domyśl się. Ja tyle wiem, że go książe przytrzymać kazał, ale nic mu się złego nie stanie.
 Szerejko udał nadzwyczaj zdziwionego.
 — Nazwisko jego wiem, — rzekł — ale czegóż się książe mógł obawiać?
 Panna Monika dziwną zrobiła minkę.
 — Nie wie panna Monika, gdzie go posadzono? — spytał Litwin.
 Dziewczę musiało być ostrożnem.
 — Bądź pan spokojnym, — rzekła, uśmiechając się — nic mu się nie stanie, no... a ja, gdybym i wiedziała gdzie go posadzono, powiedzieć nie mogę.
 Zatuliła sobie usta ręką.
 — Nie mogę.
 Szerejko się tem nie dał odprawić. Zbliżył się ku niej i szepnął:
 — Ależ ja nie zdradzę!
 Spojrzał czekając odpowiedzi, ale panna Monika pierzchnęła.
 Litwin pozostał sam, kwaśny i zmieszany.