Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Król w Nieświeżu.djvu/204

 Rusin słyszał to, a wyglądać nie śmiał, ale natarczywość Litwina nareszcie go do okna ściągnęła. Otworzył je i wyjrzał.
 — A co?
 — Książe tylko co przy stole oświadczył, że wszystkich więźniów, nawet kryminalistów uwalnia, czegoż ty siedzisz! Wal i łomocz do drzwi, muszą cię wypuścić.
 To mówiąc znikł. W chwilę potem, gdy Filip się namyślał jeszcze, zuchwały Szerejko wpadł na górę. Ale tu panna Monika czuwała.
 — Coto? panna nie wie, że książe ogłosił, iż wszystkich aresztantów kazał wypuścić, a Filip dotąd siedzi! — zawołał podchodząc.
 Panna się w boki wzięła, stojąc naprzeciw zapaśnika.
 — Ano? siedzi! — odparła — i co?
 — Należy go wypuścić!
 — Zkąd? z mojej izby, do której się sam wniósł i w niej zachorował. Przecież nigdy więziony nie był.
 Szerejko osłupiał.
 — Panna sobie żartuje ze mnie?
 — Może, — odpowiedziała Monika — boś się nie powinien wdawać w to, co do ciebie nie należy. Kłaniam uniżenie.
 I drzwi przed nim zamknęła.