Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Król w Nieświeżu.djvu/66

z powagą — ale nadto ich nie można nawieszać.
 — Pewno, że nie, panie-kochanku — wtrącił książe. — Chmury zawsze podejrzane, pomyśli kto, że my Najjaśniejszemu Panu gradobiciem grozimy.
 Rozśmiał się Rzewuski. Estko tymczasem ośmielił się i głos podniósł.
 — Mnie się zdaje, — począł — że tu główną rzeczą będzie konterfekt Najjaśniejszego Pana w ramach, utrzymywany przez dwa gieniusze.
 — Aż dwa? — spytał Rzewuski.
 Artysta się nieco uraził.
 — Choćby dla symetryi dwa być muszą — odparł trochę szorstko. — Gieniusz cnoty i mądrości.
 — Brawo! — przyklasnął Rzewuski.
 — Gieniusze u góry trzymać będą nad nim koronę — dodał Estko.
 — Pamiętaj, że jeden z nich powinien być podobnym do tej, która mu na skroń włożyła koronę — szepnął Rzewuski.
 — Panie-kochanku! Veto! — krzyknął wojewoda — dopieroby złośliwi ludzie z tego asumpt wzięli do żartów. Na miłość Boga, bodaj wąsy obu gieniuszom namaluj, byle tylko nie były podobne do nikogo... rozumiesz?