Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.1.djvu/136

nia, gdziebym i sam użył przyjemności i przyjaciół czasem zaprosił.
 Wdówka słuchała, widocznie zdziwiona i niedowierzająca.
 — Gdzież pan się zatrzymałeś? — zapytała.
 — A! w Garwolinie! — mruknął Emil.
 — I pieszo puściłeś się tak...
 Paczuski nie dał jej mówić, przerywając z uśmiechem.
 — Zdawało mi się, że nie będzie tak gorąco — chciałem spróbować...
 Pani Bończyna zaczęła się śmiać.
 — Jadłeś pan śniadanie? — zapytała. — Radabym go zasekwestrować... My tu z mamą żyjemy tak samotnie... Wstąp pan na chwilę.
 Paczuski się wahał.
 — Bardzo proszę: wstąp..... każę pręciuchno zrobić coś, aby pana odżywić, bo z Garwolina, wątpię, abyś wyszedł zbyt przesycony. Miejscowa restauracya, jak mi opowiadano, nie odznacza się przysmakami.
 Paczuski spojrzał zukosa na Jacusia, który ślinkę połykał. Bończyna nalegała.
 — O trzy kroki jest furtka — zawołała.
 — Ale mój strój...
 — A! na wsi — le plus simple appareil wystarcza! — rozśmiała się piękna pani i skinęła, ukazuzując stronę, w której furtka znaleźć się miała.