Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.1.djvu/16

 — Przepraszam — odezwał się uparty Paczuski — Vous qui savez tout...
 — Dajże mi pokój — oburzył się Lurski, ja nic nie wiem...
 — Choćby, z jakiej prowincyi pochodzi! — dokończył Emil...
 Podano grok i pan kapitan, (bo go zarówno wujaszkiem, jak kapitanem zwano) — napił się naprzód, otarł usta, popatrzał na ciekawego i dołożył.
 — Nie mam wyobrażenia!!
 Mężczyzna laskowaty, wysoki, chudy, blady, niepiękny, ale przesadnie wyelegantowany, mający w sobie coś zarazem aktora i pasożyta... wcisnął się nadzwyczaj zręcznie pomiędzy rozmawiających...
 Był to wistocie rodzaj — pasożyta, a zarazem urzędnik jednego z biur, w którem miał synekurę przyjemną.
 Znano go jako usłużnego bardzo totumfackiego sfer — najwyższych.
 — O kim mówicie? — wtrącił.
 W tejże chwili kapitan, który nie lubił tak zwanego Salvatora (było to imię pasożyta), spojrzał nań przez ramię i z grokiem poszedł dalej — jakby go chciał uniknąć.
 — O Horpińskim — rzekł — krzesło podsuwając Salvatorowi Emil.