Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.1.djvu/175

był ubogim, bo cię podepczą; a ty ich powinieneś gnieść. To wasze życie kosztuje drogo.
 — Nie straciłem nic — odparł Horpiński — coś mi nawet przybyło. Nie kłopocz ty się o mnie!
 — Muszę — przerwała gwałtownie stara. — Jeszcze-by tego brakło, żebyś ty z nędzą walczyć musiał!.. Ale nie — tego Bóg nie dopuści.
 Potrząsnęła głową.
 — Tak, tak — Rusinowy Dwór sprzedać potrzeba, Mówią, że i za niego piękny grosz wziąć będzie moża — a u mnie w skrzyni też leży dosyć... Chcesz?... weź? — mnie to na nic.
 — Ja też nie potrzebuję — oparł się Sylwan — mam dosyć.
 — Tracić tobie się nie godzi — ciągnęła dalej — nie, ale panem musisz się im wydawać! Na to nie ma co żałować. Nieraz myślę sobie — śnię ja sobie, jak ty chodzisz między nimi z podniesioną głową, a oni ci się kłaniać muszą.
 Oni pieniędzom tylko się kłaniają... dlatego tobie ich potrzeba.
 Wstała i zbliżyła się do syna.
 — Chodź — rzekła, ciągnąc ku komorze.
 Sylwan wszystkim jej fantazyom był zawsze posłuszny. Wprost szła ku niezamkniętej skrzyni, otworzyła ją, schyliła się i milcząc, zaczęła wydobywać worki i zwitki.