Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.1.djvu/176

 — Licz... ja nie wiem, ile tu jest, — ktoby tyle pieniędzy policzył!!
 Chciał się syn oprzeć.
 — Licz — powiadam ci — chcę wiedzieć, co tobie zostawię.
 — Zbierzesz więcej — rzekł powoli Sylwan.
 Zaprzeczyła poruszeniem głowy i niecierpliwie uderzyła nogą.
 Z niechęcią widoczną, zmuszony Horpiński naprzód worki obliczył, potem papiery. Stara nad nim stała, oparłszy się na ręku, patrząc na pieniądze, a widząc pewnie co innego oczyma zdrętwiałemi.
 — Złoto... to jeszcze z dawnych czasów — szepnęła — Zakryj... ja na nie patrzeć nie mogę.
 Sylwan skończył nareszcie.
 — Wiele wszystkiego? — zapytała.
 Cały ten majątek Horpyny, zbierany tak skrzętnie, wynosił daleko więcej, niż ona i Sylwan mógł się spodziewać. Posłyszawszy, uśmiechnęła się i zadumała.
 — Mówią ludzie — ja tego nie wiem — rzekła — że grosz posiawszy jak ziarno... coś rodzi. Możeby i ten zasiać trzeba, bo on tu marnie leży, a ja chce dla ciebie wiele... bardzo wiele.
 — Dajcie pokój, matko — odparł Sylwan — o mnie i o groszu nie myślcie, nie żałujcie sobie. Ja też wiele nie potrzebuję.