Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.1.djvu/182

 — Koń kary, ładny — rzekł Jacuś — ale z łysiną na łbie i jedna noga po pęcinę biała. O! dobrze mu się przypatrzyłem, bo ja koniska lubię i dawniej to się swoje własne miało.
 Sylwanowi więcej nie potrzeba było. Znał tego kruczka z łysiną, na którym p. Emil Paczuski często się przejeżdżał po alejach. Był to więc on niewątpliwie.
 Rozumiał tę złośliwą ciekawość, która tu go aż za nim gnała.
 Pomyślał trochę.
 — Ten, co czasem z Warszawy tu przyjeżdża — rzekł spokojnie — był ci, prawda, u nas, ale krótko i nazad powrócił, już go tu nie ma.
 Wielkie oczy otworzył Jacuś.
 — Nie może być! — zawołał — niedawno był, ja pewno wiem.
 — No — i niedawno ruszył napowrót — dodał Sylwan.
 Jacuś poprawił kapelusza.
 — A! niech-że go, trzaśnie! — zamruczał, wstając z półkopka.. — Nie ma go już...
 — Niema! — potwierdził Sylwan, który także się ruszył z siedzenia i poszedł do robotników.
 Mocno zmieszany, szpieg powlókł się nazad do Garwolina.
 Tymczasem Sylwan, przeszedłszy pólko swoje