Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.1.djvu/239

pozbawia przyjemności obcowania z panem. Musimy się czuć obrażonymi, iż nie raczysz naszego towarzystwa uznawać godnem siebie.
 — Dlaczegóż nie odwrotnie? — odrzekł natychmiast Sylwan.
 Wdowa nie chciała mu się dłużej naprzykrzać drażliwemi słówkami i zmieniła ton.
 — Ale ja o panu tutaj dawno wiedziałam — rzekła — tylko szanowałam jego zamiłowanie pokoju.
 — Od kogo pani mogłaś wiedzieć o mnie? — spytał Sylwan.
 — A! tego odkryć nie mogę! Tajemnica stanu! — śmiała się Bończyna. — My, kobiety, jesteśmy, jak wiadomo, ciekawe, podejrzliwe, nieznośne — i wiemy wszystko.
 Obejrzała się dokoła piękna wdowa.
 — Ponieważ szczęśliwy los dał mi pana złapać tak na uczynku — dodała — mam prawo się upomnieć, abyś był grzeczny i chciał mnie odwiedzić.
 — Pani dobrodziejko — ja tu nie mam nawet nic oprócz — siermięgi.
 — A! to nic nie znaczy, przyjmuję pana w siermiędze.
 Sylwan się zamyślił.
 — Będę pani służył — rzekł zniżając głos — ale — mam prośbę do niej. Oryginalność to, fantazya — zdziwaczenie — nazwij pani, jak chcesz, postępowanie moje, nie radbym, aby ludzie się niem zaj-