Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.1.djvu/58

 — Bardzo mnie to cieszy — rzekł Emil. — Jest p. Sylwan w domu?
 — Wyszedł przed półgodziną?
 — Nie wiesz dokąd, na jak długo? — spytał Paczuski.
 — Nigdy pan tego nie powiada — odezwał się Konrad — nie wie wiem nic.
 Powoli Emil począł szukać pugilaresika i biletu. Służący stał tymczasem, trzepaczkę wziąwszy pod pachę z pewną gracyą, bo chłopak był ładny i szło mu o to, aby się wydawał dystyngowanym lokajem.
 — Jesteś więc u Horpińskiego — począł powolnie, ciągle biletu szukając, Emil — bardzo mnie to cieszy, bo sądzę, że miejsce dobre.
 — Nie mogę się skarżyć — odparł Konrad — grzech-by było.
 Paczuski spojrzał mu w oczy.
 — Mnie was, p. Konradzie — dodał Emil — żal nie raz było. Jesteś gorączka, wziąłeś do serca słowo powiedziane z prędkości, bez złej intencyi.
 Przypomnienie przejścia tego nie zdawało się być przyjemnem panu Konradowi; poprawił odniechcenia utrefione włosy, uśmiechnął się i rzekł z powagą pocieszną:
 — Każdy, proszę jaśnie pana, ma swój chonor — człek ubogi, ale — co się tyczy chonoru — to trudno.
 — Ale nie mówmy już o tem — przerwał Emil —