Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.1.djvu/70

ży zupełnie od gustu, czy kto chce zostać szpiegiem lub nie.
 — Jakto!... szpiegiem! — oburzył się Emil.
 — Bo tego inaczej nazwać nie można — mówił Józio. — Niemasz od nikogo mandatu, ani prawa żadnego do śledzenia postępków tego człowieka.
 — Przepraszam cię! — zagrzmiał obrażony Paczuski. — Należę do tego spółeczeństwa, do którego się on wciska — spełniam obowiązek...
 — A! a! — puszczając dym, odparł Józio — to pocóż mnie pytasz, jeźli jesteś pewnym tego?
 — Chcę wiedzieć twoje zdanie.
 — Mojem zdaniem jest — że najuczciwszy człowiek mieć może powody niekoniecznie wszystkie swe czynności poddawać pod sąd, często niesprawiedliwy, ogółu — mówił Józio. — Mojem zdaniem jest, że, dopóki niema słusznych powodów prześladowania kogoś — nie godzi się go prześladować.
 — To nie jest prześladowanie! — przerwał Emil.
 — Jest owszem, bo to co on chce ukryć, ty zamierzasz wyjawić. Niema wątpliwości, że mu czynisz przykrość. Zasłużył on na nią?
 — Za surowo to bierzesz — zawołał skłopotany Emil. Nie chcę mu szkodzić.
 Józio szarpnął rękami wstrząśliwie.
 — A, daj mi pokój! wprost ci powiadam: ani rozumiem tej twojej ciekawości, ani jej pochwalam.