Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.2.djvu/10

dzący bacznie obu, p. Emil Paczuski znajdował to — nienaturalnem.
 Wnioskował nawet, że chyba — Nitosławski coś wiedział, co mu tłómaczyło fakt ten w zdumienie wprawiający wszystkich innych gości.
 Na pannie Michalinie widocznie ten wypadek — czynił przygniatające jakieś wrażenie. Chodziła blada, niespokojna, a oczy jej daleko częściej się zwracały ku Horpińskiemu, niż ku nowemu gościowi. Odgadywać się zdawała przykrość, jakiej doznawała. Pragnęła go pewnie pocieszyć — czy przekonać się do jakiego stopnia uczuł to spotkanie — bo, idąc do babuni, obrała taką drogę, aby się na niej spotkała z Horpińskim. Skinęła na niego, bo stał trochę zdaleka — zbliżył się...
 Salon był nadto pełny, rozmowa prawie niemożliwa; panna Michalina poprowadziła go ze sobą do przyległego gabinetu, w którym osób było daleko mniej — i para stolików czekała na graczów.
 W głosie Michaliny czuć było wzruszenie.
 — Znasz pan Nitosławskiego? — spytała.
 Zimno i sucho odparł Sylwan:
 — Nie mam honoru.
 — Ludzie znajdują panów tak nadzwyczajnie podobnymi do siebie, ja — nie...
 Zwróciła się ku niemu. Stał przed nią blady,