Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.2.djvu/12

rzy — zaczęto się zbliżać do Nitosławskiego i wiele osób zawiązało z nim znajomość.
 Nikt jednak nie śmiał napomknąć o — Horpińskim; i — dopiero poufalszy nieco Pruszczyc, który na ten dzień przybył umyślnie, wziąwszy na stronę p. Wacława, zagadnął go, szepcząc na ucho:
 — Czy pan uważał tego kogoś, którego tu wszyscy tak nadzwyczaj podobnym uznają do niego! To prawda, że podobieństwo niesłychane.
 Nitosławski się poruszył niecierpliwie.
 — Nadzwyczaj nieprzyjemne to dla mnie — wybąknął kwaśno, pochylając się do ucha Pruszczycowi. — Jest to przypadek — ale zwracać na siebie oczy i paplanie ludzi z powodu takiego fenomenu — nie miło.
 Pruszczyc obojętniej to brał.
 — Rzecz małego znaczenia — rzekł — pan nie znasz tego Horpińskiego!... nie wiesz o nim nic?
 Żywo bardzo, może aż nadto, Nitosławski przerwał:
 — Nie wiem!... nie znam...
 Stary wojskowy, który mu spojrzał w oczy nagle, spostrzegł, że mówiąc to, był nadzwyczaj zmieszany, tak, że protestacya wydawała się podejrzaną. Oprócz tego p. Wacław z widoczną niechęcią przyjął to pytanie.
 Po wyjściu Horpińskiego pozostał Nitosławski