Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.2.djvu/169

 — No! a waćpanu to na co? aby szykanować Wacława i jego brata? — zapytał Krzysztof, masz do nich ząb?
 — Nie — rzekł Wierzbięta — ale znam dobrze syna, który z tego się pierwszego małżeństwa narodził, a ten dziś jest w tak fałszywem położeniu, iżbym go rad z duszy ratował.
 — Gdzież? jak? syn Nitosławskiego? — zakrzyknął gwałtownie Pruszczyc. — To nie może być! Mów pan...
 — Nic panu nie mogę powiedzieć nad to jedno, że go znam i że mnie jego los obchodzi, jak brata.
 Jest-że to pewna, że Nitosławski z tą chłopką ślub wziął?
 — Tak pewna jak, że mnie widzisz żywego — zawołał Pruszczyc, wywijając rękami. — Ksiądz, który ślub dawał, zgodził się potem na zniszczenie pozorne metryki ślubnej, ale chytry popek zniszczył kopią, a oryginał przekazał zięciowi, u którego widziałem ten ciekawy dokument.
 Wierzbięta porwał się z siedzenia.
 — Na miłego Boga! więc możemy go dostać? — krzyknął. — Zapłacę co zechcesz.
 P. Krzysztof nagle ostygł i pogładził się po łysinie.
 — Ale bezemnie się nic nie zrobi — rzekł znacząco, kręcąc wąsa długiego...
 Straciłem się na podróże nadaremne; po stryju