Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.2.djvu/225

San-Miniato, wśród gościńca, pomnik Michała Anioła.
 „Wszystko to, wśród pustych przestrzeni — na bezludziu — zdaje się spać, drzemać, zamierać. Ażeby się stać ruiną, miasto nie potrzebuje się rozpaść w gruzy, może być nowem, jak z igły: gdy mu zabraknie człowieka, zabraknie życia.
 „Taką jest dziś Florencya.
 „Na Cascinach — drzewa podrosły i te niepoczciwe bluszcze, co je w swych uściskach duszą, nie przestały okrywać zielonością uśmiechniętą — dzieła zniszczenia.
 „Te włoskie bluszcze! — przypominają ludzi. Spojrzawszy zimą na drzewo ustrojone w ciemnozieloną szatę od dołu do góry, rozczulasz się nad tą poczciwością rośliny, która otula i ogrzewa pień swego dobroczyńcy, ale — odsłoń liście. Pod niemi grube, jak powrozy splecione gałęzie, opasują pień i duszą go powoli, soki wypijając z niego.
 „Walka o byt! nic więcej!
 „Na samym końcu Cascin pomnik jakiegoś Indyanina, którego tu spalono i pogrzebiono.
 „Zato próżno szukałem pomnika dla spalonego Savonaroli. Na tego czas jeszcze nie przyszedł.
 „Włócząc się po mieście — myślałem: na coby się ono teraz przydać mogło?
 „Doskonałe schronienie dla inwalidów wszel-