Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.2.djvu/58

gwałtu zadawać — chodzi o całe jej życie. Ona stanowić musi — odpowiedziała Zawierska. — Oddajemy sprawiedliwość panu Wacławowi — ale... ale sercu, nie podobna nakazać.
 — Droga pani moja — przerwał hrabia Antoni — proszę mi wierzyć, że żalu nie mam... trwożę się tylko.
 Tu przerwał sobie nagle.
 — O co? — zapytała Zawierska.
 Namyślał się nieco hrabia.
 — Ludzie mówią, że w wielkich łaskach u państwa jest Horpiński...
 — A! — rozśmiała się matka — ale to nie jest pretendent, to przyjaciel domu.
 Hrabia zrobił minę dziwną i przysunął się do gospodyni.
 — Na wszelki wypadek — rzekł głos zniżając — muszę panią wtajemniczyć w to, co mi wyznał Nitosławski — czuję, że to jest obowiązkiem mojej przyjaźni dla jej domu.
 Wszyscy my uważaliśmy niesłychane podobieństwo rysów pomiędzy p. Wacławem a Horpińskim. Otóż Nitosławski powiada, że z papierów po ojcu doszedł, iż zamłodu była tam jakaś awanturka z prostą ukraińską dziewczyną; inni mówią, że nawet małżeństwo później zerwane. Prawdopodobnie Horpiński jest.....
 Zawierska aż się z krzesła rzuciła.