Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.2.djvu/65

 — Niezawsze... ale potrzeba nawykać do takiego okiełznania siebie.
 — Oile ono możliwe — rzekł Horpiński. Młócić można zawsze — ale ani poezyi pisać, ani malować zawsze nie podobna.
 Po chwili spojrzała panna Michalina na gościa swojego.
 — Jeździsz pan w lecie wszędzie — rzekła — dla czego-byś do nas nie przyjechał? Pruszczyc postara się o polowanie, a ja o album i ołówki...
 Są u nas takie stare dęby — że się same proszą do studyów.
 Horpiński milczał z głową spuszczoną.
 — Na wymówkę moję mógłbym to powiedzieć tylko — odezwał się pomyślawszy, — że ludzie i tak mi zazdroszczą dobrego przyjęcia u państwa i moich częstych odwiedzin: cóżby to było, gdybym ośmielił się na wieś pojechać!
 — A panu to szkodzi, że ludzie się bawią, rozpowiadając sobie różne rzeczy?
 Wtrąciła Michalina.
 — Kiedy-bo to są nie rzeczy, ale niedorzeczności! — rozśmiał się Sylwan — i poruszył ramionami.
 Dochodzę do tego, iż mi gotowi przypisywać zuchwalstwo — które kazałoby zwątpić o moim zdrowym rozsądku.