Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.2.djvu/67

 — Ale ja namiętnym myśliwcem nie jestem — rzekł Horpiński — poluję, bom próżniak.
 — Słowem, że do nas pana w żaden sposób skusić i pociągnąć nie można — dodała z lekkiem westchnieniem panna Michalina. — Wiem, że nie udałoby mi się nawet oporu jego zwyciężyć zapewnieniem, że milszego towarzystwa, nad jego — nie znam.
 Skłonił się Horpiński, ale twarz jego posmutniała.
 W tej chwili powolnym krokiem przesuwała się przez pokój pani Zawierska, a córka wstała żywo, pochwyciła ją pod rękę i, sparłszy główkę na jej ramieniu, przyprowadziła do Sylwana.
 — Niechże mama poprze moją nadaremną prośbę — rzekła. — Zapraszam do nas na wieś p. Horpińskiego i — najniegrzeczniej w świecie, droży się i opiera.
 Matka zdawała się zmieszaną.
 — O! nie powinieneś nam tego odmawiać odezwała się głosem jakimś drżącym. — Bardzo-by nam było miło.
 Nie nalegała jednak zbytecznie; Sylwan uczuć to musiał.
 Panna Michalina nie rozumiała chłodu matki, bo nie wiedziała, że wczoraj właśnie usłużne usteczka doniosły Zawierskiej, iż — po mieście żeniono już Michalinę z Horpińskim. On czuł, że