Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.2.djvu/72

 A! nie myślmy i nie mówmy o tem! — dokończyła, oczy zakrywając, Zawierska.
 Wyciągnęła potem ręce do córki — i w niemym uścisku ją przyciągnęła ku sobie.
 Misia nie mówiła długo nic.
 — Niech się mama uspokoi — poczęła w końcu. Nie ma w tem wszystkiem nic groźnego. Horpiński nigdy ani pomyślał o mnie. Ja zaś — jeżeli się do niego przywiążę — to cóż! Nie pójdę wcale za mąż i będziemy tylko parą dobrych przyjaciół. Bo, że pochodzenie jego nie odejmie mu u mnie ani odrobinki tego uczucia, jakie mam dla niego — to — mamciu!... niestety — rzecz pewna!
 — Uczucia!... powtórzyła Zawierska rozpaczliwie.
 — Mamciu! ani słowa więcej! Wierz mi, że niedorzeczności nie popełnię, a on prędzej uciecze od nas, niż się zbliży. — Nie mamy się czem trwożyć — niech sobie życie dalej tak płynie, jak płynęło... i...
 Położyła palec na ustach...
 — Nikomu o tem ani słóweczka!
 Wstały obie i smutne poszły do babci, która tego dnia ciągle je przy sobie mieć chciała.
 Panna Michalina starała się być taką, jak dni powszednich, i nie zdradzać się z tem, co nosiła w duszy. Zawierska na wyjazd i rozstanie ze staruszką składała widoczny swój smutek.