Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.2.djvu/94

wiązanym do dawania informacyi, ale, na bok się nieco usunąwszy — pozostał. Mecenas kilka razy poprawił kołnierzyka, mrugnął półtwarzą — podjął ze stołu i rzucił niecierpliwie plik papierów, ramionami ścisnął, począł powoli lament.
 — Nie łatwo to, panie dobrodzieju — rzekł — po długim bezładzie jaśniej się rozpatrzeć w stanie tak skomplikowanych interessów. My tu już z p. radzcą pracujemy w pocie czoła od kilku tygodni — a jeszcześmy nie dokopali się do gruntu.
 — Interesa są w tak złym stanie? — zapytał Horpiński.
 — Niema się co łudzić — rzekł z boku radzca, wyrokująco — zaplątane okropnie!
 — Gdyby tylko zaplątane były — odezwał się Horpiński — możeby się dały rozwikłać.
 Pawłomorski głową potrząsnął.
 Zamilkli trochę.
 — Przybliżenie, szanowny panie — rzekł Sylwan wyczekawszy nieco, czy się kto nie odezwie, — oprócz bankowego długu, ile jest pilnych wierzytelności?
 Radzca i mecenas spojrzeli na siebie i obaj pokręcili głowami. Pawłomorski poszedł po plik papierów, począł go przerzucać prędko i zżymać się, powiódł palcem po kolumnach cyfr kilka razy, westchnął — i rzekł w końcu:
 — Trudno to jeszcze powiedzieć!