Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Litwa za Witolda.djvu/103

93

1396.

byśmy ten obrazek, gdyby nie malował lepiéj i Witolda i czasów owych, od nie jednéj zwycięzkiéj wyprawy.
 Krzyżacy długą dość przerwą dawszy odetchnąć Polsce i Litwie, w tym roku wybiérali się już napaść kraje, zawsze przez nich pogańskiemi zwane; ale im zima tego nie dopuściła. Tymczasem mieli zajęcie i w domu, z powodu zaszłych już daleko i rozkrwawionych waśni ze świeckiém duchowieństwem. Zakon duchownych władzy nieulegającéj mu podległych, obok siebie cierpiéć nie chciał; ztąd uciski nieustanne, odezwy obustronne do Papieża, zabory i walki, i ztąd to z Arcybiskupem Rygi nieustająca wojna, w któréj Litwa jako zdawna sprzymierzona z Rygą i tutejszym duchowieństwem, uczestniczyła.
 Przyszło do tego wreszcie, że Kapituła i Arcybiskup Rygski otwarcie wystąpili do boju z Zakonem; i gdy Jan Sinten Arcybiskup rzuciwszy klątwę na Krzyżaków, uszedł do Lubeki, Krzyżacy ze swéj strony i Kapituła ze swojéj wybrali mu następcę, popiérając każdy własnego elekta.
 Otto X. Szczeciński wybrany przez Kapitułę, stawał przeciwko Jana Wallenroda kapłana Zakonu, wiedzionego przez Krzyżaków. Za Ottonem obstawali cesarz i XX. Niemieccy; ujął się téż Biskup Dorpacki, czując, że i na niego i na stolicę jego przyjść może koléj wywłaszczenia. W tych zatargach, Litwa przez starego Arcybiskupa Rygi i Biskupa Dorpatu wezwana w pomoc, zawarła odporne i zaczepne przymierze z Inflantami. Pisali się do niego: Witold, Andrzéj Wasiłło Biskup Wileński i Panowie litewscy. Ułożono plan wygnania Krzyżaków z Inflant z pomocą Litwy, Rusinów, Pskowian i Szwedów od morza przybyć mających. Dla tego to Witold domagał się u Nowogrodu zerwania przymierza z Zakonem. Sam Witold z Ottonem Arcybiskupem zawarł traktat przyjaźni i pomocy (Dorpat am Sonntag