wielkiém sercu, które Zakon miał dla niego. Jemu samemu posłano teraz i posyłano ciągle, to noże sztucznie wyrabiane, to hełmy złocone, to puhary pięknéj roboty, to bursztynowe pacierze, wina i t. p. Żaden ze sług nie wrócił do domu z próżnemi rękami; pełne są xięgi rachunkowe Zakonu spisu tych nieprzebranych podarków. Odwiedziny W. Xiężnéj do grobu Ś. Doroty, przypisywano podniesionemu powszechnie z początkiem wieku nabożeństwu, które mnożyło wszędzie liczbę pielgrzymów do miejsc świętych.
Witold w r. 1400 jeszcze pośpieszył do Krakowa, po czém Władysław Jagiełło, z nim razem, Ruś objeżdżał. Zamiary Krzyżaków, którzy wcześnie Królem Litwy i Rusi obwoływali Witolda, przyjść jeszcze nie mogły do skutku. Owszem po śmierci Jadwigi, związki Korony z Litwą wzmocnione zostały i trwałym upewnione aktem, ogłoszonym na zjezdzie w Wilnie Xiążąt, Bajorasów i Panów. Wraz po Bożém Narodzeniu 1400 roku, zjazd ten rozpoczęty, akt zaś podpisany dnia 12 Stycznia 1401.
Akt ten nowego połączenia Litwy z Polską, oddawał wszystkie kraje Witoldowe pod zwierzchnią władzę Korony i Królestwa; on sam ze swemi lennikami, uznawał się hołdownikiem Polski. W akcie samym, to godna zastanowienia, że raczéj przez Xiążąt lennych, Panów i Bajorasów a ziemian Litewskich, niżeli przez samego Witolda został uczyniony. Piérwszy to raz Panowie, od czasu nadanych im praw w r. 1387, wchodzą w ich używanie i uznani zostają jako element w państwie. Widoczna, że nie ufając Witoldowi Polska, przeciwko niemu radaby postawić przeważającą siłę jakąś, którą napróżno wyrobić
